Zialonaj štorki chaładok,
nu, čym nie zasień dreŭ?
Ja znaju, ŭ les ty nie chadok;
čamu ž sa mnoj prysieŭ?
Tut stan uporavień saśnie,
a ruki, jak łaza...
Kałi pryłaščać – nie zaśnieš,
haračynia – laza.
Tut vielmi lohka zabłukać,
dyvan, niby imchi...
Chto sam źniasiłiŭsia hukać,–
da hołasu hłuchi.
Kryčy ŭ prakuranuju stol,
małi i padaj nic...
Adhałasiŭ daŭno moj bol
udarami zvańnic.
Pusty i čysty dalahlad...
O, nie prasi pakut,
bo, što kałi i tvoj pahlad
zainiejecca tut?!
|
|
